อุ๊ย (ปู่)เป็นสล่าขึ้นรูปคัวเงิน  คุณพ่อเป็นคนเมืองน่าน มีอาชีพรับราชการ  แต่งงานกับคุณแม่ ซึ่งเป็นชาวบ้านวัดหมื่นสาร  มีอาชีพค้าขาย และตั้งรกรากอยู่ที่ชุมชนวัดหมื่นสารแต่นั้นมา  เป็นบุตรคนที่ 3 ในจำนวนพี่น้อง 5 คน  เกิด เติบโต และอยู่อาศัยในชุมชนวัดหมื่นสาร ตลอดมา  เมื่อเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น  ก็เริ่มฝึกฝนการทำเครื่องเงิน  จนเกิดทักษะ มีความรู้ ความชำนาญ มีความสามารถในการขึ้นรูป ออกแบบ และดุนลาย  ทั้งนูนต่ำและนูนสูง  บนแผ่นโลหะ  หรือบนภาชนะเงิน รูปแบบ และขนาดต่าง ๆ กัน  แม้ช่วงชีวิตที่ผ่านมาอ้ายพรจะออกไปทำงานนอกชุมชนอยู่บ้าง  แต่อ้ายพรก็นับเป็นสล่าของชุมชนวัดหมื่นสารและอยู่ที่นี่นานที่สุด  ปัจจุบันเป็นสล่าที่มีชื่อเสียง และรับทำงานตามออร์เดอร์ ที่ยังมีผู้ว่าจ้างให้ทำงานอย่างสม่ำเสมอ  มีเกียรติประวัติเป็นสล่าคนสำคัญ  ทำหน้าที่ดุนลายเงินภาพสำคัญในวิหารเงิน ของวัดหมื่นสาร 

ลุงภาพเป็นชาวชุมชนวัดหมื่นสารมาแต่กำเนิด  บิดา-มารดา อาศัยอยู่ในชุมชนนี้ต่อเนื่องมาตั้งแต่สมัยรุ่นปู่ย่า-ตายาย  โดยรุ่นปู่เป็นสล่าเครื่องเงินที่มีความสามารถสูง   โดยสล่าเครื่องเงินสมัยก่อนมักแบ่งหน้าที่ให้ผู้ชายเป็นคนขึ้นรูป  เพราะต้องใช้กำลังมาก  และผู้หญิงเป็นผู้ตีเงินดุนลาย  ลุงภาพมีความเชี่ยวชาญในงานสล่าเงินทั้งสองรูปแบบ  และยังมีแนวคิดประยุกต์ใช้อลูมิเนียม  รวมทั้งหม้ออลูมิเนียม  มาขึ้นรูปเป็นขัน  เพื่อประหยัดเวลาและค่าใช้จ่าย  ทำให้ขันเงินมีราคาจับต้องได้  เหมาะสำหรับยุคปัจจุบัน  ลุงภาพเป็นบุตรชายคนโต  แต่เป็นคนที่ 2 ของพี่น้อง 5 คน  ลุงสนใจงานสล่าเงินตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียน  และขอบิดาฝึกฝนจนค่อย ๆ ชำนาญ  และประกอบอาชีพได้ในที่สุด   เนื่องจากเศรษฐกิจละแวกบ้าน ที่ลุ่ม ๆ ดอน ๆ การดำรงชีพสล่าเงินในชุมชนเป็นเรื่องยากลำบาก  บางช่วงลุงภาพจึงต้องขวนขวาย  ไปหางานทำทั้งในกรุงเทพฯ และพื้นที่อื่นในจังหวัดเชียงใหม่   กระทั่งหลังปี พ.ศ. 2538   เครื่องเงินย่านวัวลาย  กลับมาเป็นที่รู้จักมากขึ้นอีกครั้ง  ประกอบกับภาครัฐ  และหน่ายงานท้องถิ่น  ริเริ่มโครงการถนนคนเดินวันเสาร์บนถนนวัวลาย  ทำให้การทำเครื่องเงินในย่านเฟื่องฟูขึ้นอีกครั้ง   ลุงภาพ สล่าเอกของชุมชนวัดหมื่นสาร  จึงเริ่มมีงานทำอย่างต่อเนื่องตลอดมา  การชงักงันเกิดขึ้นในช่วงโรคระบาด โควิด 19  ซึ่งเพิ่งเริ่มฟื้นฟูขึ้นอย่างจริงจังอีกครั้งหนึ่ง

แม่นงเป็นช่างดุนลายเครื่องเงินที่ถือกำเนิดมาในตระกูลช่างเงินโดยแท้  เพราะพ่อเป็นช่างเงินชาวบ้านย่านวัวลาย  แม่ก็เป็นช่างเงินชาวแพร่  และปู่ก็เป็นช่างเงิน  น้าก็เป็นช่างเงิน  ส่วนลูกชายของแม่นงทั้ง 2 คน ก็ทำงานเป็นช่างเงินด้วยเช่นเดียวกัน   แม่นงทำงานดุนลายเงินมาเป็นเวลายาวนาน  จนมีความชำนาญสูงมาก และปัจจุบันก็ยังทำงานอยู่อย่างกระฉับกระเฉง ลวดลายดอกพิกุลของแม่นงนั้นอ่อนช้อย งดงามยิ่ง  ยังมีรูปม้าอันสง่างาม ที่เป็นตวามเชี่ยวชาญของแม่นงอีกด้วย  แม่นงยังได้เป็นครูสอนเด็ก ๆ ที่โรงเรียนสีบสานวัฒนธรรม  ทุกสัปดาห์มาเป็นเวลานานแล้วเช่นเดียวกัน  นับเป็นทรัพยากรบุคคลอันมีคุณค่าของชุมชนวัดหมื่นสารอีกท่านหนึ่ง

ป้ายาเล่าว่าผู้คนดั้งเดิมในชุมชนวัดหมื่นสารต่างเกี่ยวข้องรู้จักมักจี่  เป็นญาติกันทั้งนั้น  คุณป้าเองเป็นธิดาในตระกูลเก่าแก่ ที่มีขนาดใหญ่  บิดา มารดา เป็นชาวชุมชนวัดหมื่นสารมาแต่เดิม   เมื่อสมัย 50-60 ปีก่อน  ผู้มีอันจะกินจะให้บุตร ธิดา ได้เล่าเรียน จนจบการศึกษาระดับประกาศนียบัตร อนุปริญญา หรือปริญญาตรีขึ้นไป  อาชีพที่มั่นคงในสมัยนั้นคือการเข้ารับราชการ  โดยการทำงานในตำแหน่งครู-อาจารย์  นับเป็นอาชีพที่ได้รับความนิยมมากที่สุด อาชีพหนึ่ง  ครอบครัวของป้ายา จึงมีพี่-น้องที่มีอาชีพครูอยู่ถึง 4 คน  ป้ายาก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น   ในฐานะที่เป็นผู้มีความรู้  และอยู่ในชุมชนมาอย่างยาวนาน  เมื่อเกษียณอายุ  ป้ายาเริ่มมีบทบาทในชุมชนวัดหมื่นสารมากขึ้น  ป้ายาจะเล่าความเป็นมาของชุมชนได้อย่างละเอียด  มีชีวิตชีวา  สามารถนำเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์จากการบอกเล่า (oral history) ได้เป็นอย่างดี  ป้าจึงเป็นผู้มีบทบาทในการริเริ่มรวบรวมและนำเสนอข้อมูล ร่วมกับนักวิชาการจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่  เพื่อการจัดทำพิพิธภัณฑ์ชุมชนในวัดหมื่นสาร  จนเป็นรูปเป็นร่างที่เห็นในปัจจุบัน   ปัจจุบันป้ายายังทำหน้าที่ดูแลพิพิธภัณฑ์ในวัดหมื่นสาร  และเป็นศรัทธาที่นำถวายอาหารให้แก่พระ เณรในวัดหมื่นสาร เป็นประจำ   นอกเหนือจากการเป็นกรรมการถนนคนเดินวันเสาร์  ที่มีองค์ประกอบของชุมชนทั้ง 3 ชุมชน ในย่านวัวลาย ได้แก่ หมื่นสาร ศรีสุพรรณ  และนันทาราม  ป้ายายังดูแลร้านเคริ่องเงินของครอบครัวที่อยู่บนถนนวัวลายอีกด้วย

ชาวบ้านย่านวัวลายโดยกำเนิด  เป็นบุตรคนโตของครอบครัวขนาดใหญ่  บิดาเคยทำงานกับเจ้าของร้านเงินเก่าแก่ของย่านวัวลาย  มารดาแม้ไม่ได้เกิดที่นี่  ก็เติบโตมาในชุมชนวัดหมื่นสาร ย่านวัวลายเช่นเดียวกัน   อ้ายหนิทเป็นผู้ได้รับการศึกษาสูงกว่าน้องคนอื่น ๆ ในครอบครัว  และยังได้ทำงานด้านการศึกษา  ซึ่งเป็นอาชีพที่นับว่าได้รับการยอมรับมากที่สุดอาชีพหนึ่งในสมัยนั้น  โดยน้อง ๆ มีหลายคนที่เป็นสล่าเครื่องเงินที่ยังทำงานอยู่จนถึงทุกวันนี้      ตอนเด็ก ๆ อ้ายหนิทก็เล่าเรียนที่โรงเรียนวัดศรีสุพรรณ  ในย่านวัวลาย ก่อนที่จะออกไปศึกษาในระดับที่สูงขี้นไป   ด้วยอ้ายหนิทเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนวัดศรีสุพรรณนี่เองที่ทำให้มีความผูกพันกับชุมชนวัดศรีสุพรรณอย่างแน่นแฟ้นด้วย    ปัจจุบันอ้ายหนิทมีบทบาทสำคัญในชุมชนวัดหมื่นสาร  ด้านวิสาหกิจชุมชน  ที่สนับสนุนด้านการจำหน่ายสินค้าเครื่องเงินของช่างในชุมชน   ร้านค้านี้เคยเฟื่องฟูมากสมัยก่อนโควิดระบาด   แต่เมื่อโควิดระบาด  กิจกรรมต่าง ๆ ในชุมชนก็ลดน้อยถอยลงไป  อ้ายหนิทมีความหวังว่าสถานการณ์โรคระบาดจะฟื้นตัวดีขึ้น   ทำให้คนในชุมชนป่วยน้อยลง  และสามารถรวมตัวทำกิจกรรมต่าง ๆ ได้ดีขึ้น  และจะทำให้มีผู้มาเยือนชุมชนมากขึ้น   เศรษฐกิจของคนในชุมชนก็จะดีขึ้นตามลำดับอีกด้วย.

ศิลปินคนสำคัญของชาวหมื่นสาร  ผู้ออกแบบ จัดทำ ขึ้นรูป ตีเงินดุนลาย ได้หลากหลายรูปแบบ  สล่าศักดิ์เกิดที่บ้านหมื่นสาร  ในครอบครัวที่เป็นช่างทำเครื่องเงินตั้งแต่ คุณปู่ จนถึงบิดา มารดา  และสืบทอดต่อมายังสล่าศักดิ์ และพี่น้องรวม 4 คน ที่ทุกคนทำเครื่องเงินเป็นหมด   จนกระทั่งมีเครื่องมือที่เก็บสะสมจากญาติพี่น้องที่ไม่ได้ใช้แล้ว ไว้ในบ้านถึง 200-300 ชิ้น  สล่าศักดิ์เล่าถึงวัยเด็กที่เติบโตมาพร้อมกับบรรยากาศของการเป็นช่างเครื่องเงินที่รายล้อมรอบตัว  ด้วยความชอบในการออกแบบ และการตีเงินดุนลาย  ทำให้ไปขลุกอยู่ในบ้านครูภูมิปัญญาที่มีเครื่องมือ และวัสดุอุปกรณ์จำนวนมาก  มีการทำเครื่องเงินหลากหลายรูปแบบ  ทำให้ได้เรียนรู้วิธีการทำเงิน มาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก  เมื่อโตขึ้น เริ่มมีฝีมือมากขึ้น  ก็เริ่มหันมาเป็นสล่าเครื่องเงินอย่างจริงจังต่อมา   สล่าศักดิ์เป็นผู้มีความคิดกว้างไกล  มีฝีมือ และมีความสามารถอันหลากหลาย  อาทิ เป็นช่างปั้นรูปวัวที่ยืนอยู่บนถนนวัวลาย  ทำแผ่นโลหะดุนลายสัตว์ราศีแบบศิลปะนามธรรม  ทำคนโทเงินพร้อมลวดลายเพื่อถวายพระ  หรือทำยอดไม้เท้าดรัมเมเยอร์  เป็นต้น  สล่าศักดื์ไม่ได้วิตกกังวลกับการสูญหายไปของฝีมือช่างเครื่องเงิน  ดังที่มักได้ยินจากคนทั่วไป   แต่กลับยังมีความชื่นชมต่อการสืบต่อของฝีมื่อเชิงช่าง ที่โรงเรียนสล่าเงินในวัดศรีสุพรรณ   ว่าเกิดคุณานุปการเพราะได้เปิดโอกาสให้เด็ก (พระ เณร)  มาเรียนรู้ฝีมือช่างเงิน  จนกระทั่งมีความสามารถออกไปเลี้ยงชีพได้  จำนวนหลายราย.

เอกเป็นคนหนุ่ม ทายาทรุ่นที่ 3 ของครอบครัวสล่าและร้านเครื่องเงินบนถนนวัวลาย  ความจริงคุณเอกเกิดที่กรุงเทพฯ เพราะคุณแม่ไปทำธุรกิจที่กรุงเทพฯ  คุณเอกถูกส่งตัวมาอยู่กับคุณตา คุณยายที่เชียงใหม่ ตั้งแต่อยู่ชั้นประถมปีที่ 3  จนกระทั่งได้เล่าเรียนจนจบระดับปริญญาตรี  คุณตาซึ่งเป็นช่างเครื่องเงินนี้เองเป็นครูของคุณเอก   คุณเอกเล่าว่าตอกลายเครื่องเงินเป็นตั้งแต่ช่วงวัยรุ่น อายุ 17-18 ปี  ในช่วงเวลาที่ยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย  ก็เริ่มทำเครื่องประดับแล้ว   เมื่อจบการศึกษาคุณเอกมีความรู้ทางภาษา  และยังชอบทำงานเครื่องประดับเงินอยู่   จึงเข้ามารับงานสานต่อร้านเครื่องเงินเดิมของครอบครัว   และได้ประยุกต์ใช้แนวคิดสมัยใหม่เข้ากับการออกแบบเครื่องประดับเงินได้เป็นอย่างดี  กระทั่งเกิดผลงานที่โดดเด่นมีอัตลักษณ์เฉพาะตัว  ไม่เหมือนงานแบบดั้งเดิม  แต่มีการใช้ความเป็นวัวลายมาเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบ  และเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวข้อง   ผลงานอันโดดเด่นกระทั่งได้รับการคัดเลือกเข้าร่วมจัดแสดงงาน โดยสถาบันวิจัยและพัฒนาเครื่องประดับแห่งชาติ (องค์กรมหาชน) ถึง 2 ปีติดต่อกัน  ในช่วงที่ผ่านมา คุณเอกเล่าว่ามีความภูมิใจในชุมชนช่างเครื่องเงิน  และสร้างตัวตนของตัวเอง  ทำให้ทราบว่าตนเองชอบอะไร  และทำงานอย่างต่อเนื่องด้วยความสุขใจ  สิ่งที่ท้าทายความเข้มแข็งของชุมชน  คือการสื่อสารให้ถึงคนทุกคน และสร้างความร่วมมือกันอย่างแท้จริง  เพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนต่อไป.

ผู้เกษียณอายุราชการ  และยังมีบทบาทโดดเด่นในชุมชน และในเมืองเชียงใหม่   ป้าตุ๊ เกิดในตระกูลช่างดั้งเดิมของชุมชนวัดหมื่นสารเช่นกัน  ทั้งคุณพ่อ และคุณแม่ รวมทั้งคุณตา คุณยายเป็นช่างเงินกันทุกคน  คุณพ่อเป็นช่างขี้นรูป  ส่วนคุณแม่เป็นช่างต้องลายฝืมือดีของชุมชน  สมัยเด็ก ๆ พี่-น้อง ทั้ง  4 คนของป้าตุ๊  ต่างทำเครื่องเงิน ต้องลายเป็นกันทุกคน  และได้รับรายได้จากการทำงานเครื่องเงินกันตั้งแต่ยังเด็ก  เป็นรายได้จุนเจือค่าขนม  ค่าหนังสือ ของโรงเรียน มาอย่างต่อเนื่อง   ป้าตุ๊ไปเรียนฝึกฝนอาชีพจนเข้ารับราชการได้ ปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มความสามารถ ด้วยความซื่อสัตย์ สุจริต   กระทั่งขอเกษียณก่อนกำหนดอายุ  หลังจากนั้นจึงกลับมาอยู่ในชุมชนหมื่นสาร  และรื้อฟื้นฝีมือเชิงช่าง และความชอบด้านการออกแบบ   ป้าตุ๊เล่าว่า  คุณแม่นอกจากจะเป็นสล่าต้องเงินฝีมือดี  แล้วยังทำการตัดตุงขาย เป็นอาชีพเสริมด้วย  ป้าตุ๊จึงได้ใกล้ชิด เรียนรู้ มาตั้งแต่ยังเด็ก  นอกจากนี้คุณพ่อของป้าตุ๊ ก็ยังเป็นเจ้าทรงด้วย  สภาพแวดล้อมเหล่านี้หล่อหลอมความรู้ความสามารถ และความชื่นชอบของป้าตุ๊  กระทั่งปัจจุบันป้าตุ๊ได้รับตำแหน่งครูตัดตุง  ป้าตุ๊ยังเป็นผู้เตรียมเครื่องสักการะบูชา 3 กษัตริย์ ที่จัดขึ้นในวันปีใหม่เมือง  หรือสงกรานต์ ของทุกปี   โดยป้าตุ๊เป็นปั้นตุ๊กตาดินเหนียวรูป 12 นักษัตร  สำหรับใส่ในกระทงในพิธีกรรมบวงสรวง บูชา แบบล้านนา เองทั้งหมด  ป้าตุ๊ภูมิใจในชุมชนที่มีความรักใคร่กลมเกลียวกัน  ช่วยเหลือกันอย่างในอดีต  และหวังว่าจะฟื้นฟูจิตวิญญาณอันนี้ให้ยั่งยืนสืบไป.